Verbum

камуналі́зм

(ад англ. communal = агульны, ад лац. communis = агульны)

рэакцыйная палітыка правых колаў у Індыі і некаторых іншых азіяцкіх краінах, накіраваная на распальванне варожасці паміж рознымі рэлігійнымі групамі, кастамі і народнасцямі.

камуна́льны

(фр. communal, ад лац. communis = агульны)

які адносіцца да гарадской гаспадаркі (напр. к-ая кватэра, к-ыя паслугі).

камуна́р

(фр. communard)

член камуны 2.

камуне́рас

(ісп. comuneros, ад лац. communis = агульны)

1) паўстанне сярэдневяковых гарадоў Кастыліі ў 16 ст. супраць каралеўскага абсалютызму;

2) удзельнікі антыіспанскага паўстання ў Новай Грэнадзе ў 18 ст.;

3) левая плынь у Іспанскай рэвалюцыі 1820—1823 гг.

камуні́зм

(фр. communisme, ад лац. communis = агульны)

паводле вучэння марксізму-ленінізму, грамадска-эканамічная фармацыя, заснаваная на грамадскай уласнасці на сродкі вытворчасці, а таксама, у больш вузкім сэнсе, — другая, вышэйшая ў параўнанні з сацыялізмам, бяскласавая ступень гэтай фармацыі, пры якой будзе ажыццяўляцца прынцып «ад кожнага па яго здольнасцях, кожнаму — па яго патрэбнасцях».

камуніка́бельны

(фр. communicable = які аб’ядноўваецца, ад лац. communicare = аб’ядноўваць)

здольны да наладжвання кантактаў і сувязей.

камунікаты́ўны

(лац. communicativus)

які мае адносіны да перадачы інфармацыі пры дапамозе мовы.

камуніка́цыя

(лац. communicatio)

1) шлях транспартных зносін (напр. паветраная к., водная к.);

2) лінія сувязі (напр. тэлеграф, тэлефон, радыёў;

3) лінія энерга-, газа- або водазабеспячэння;

4) абмен думкамі, перадача інфармацыі пры дапамозе мовы.

каму́нія

(польск. komunia, ад лац. communio = супольнасць)

1) прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна;

2) трэцяя частка імшы ў касцёле.

камута́тар

(рус. коммутатор, ад лац. commutare = мяняць, перамяняць)

1) прыбор для замыкання электрычнага ланцуга або для змянення напрамку току;

2) прыстасаванне для ручнога злучэння тэлефонных ліній.