Verbum

пальміці́н

(ад лац. palmes, -mitis = пальмавая галінка)

арганічнае злучэнне, якое ўваходзіць у склад пальмавага алею і іншых тлушчаў ужываецца для вырабу мыла і свечак.

па́льмы

(н.-лац. palmae)

сямейства вечназялёных дрэвавых або кустовых паўднёвых раслін класа аднадольных з буйным перыстым або веерападобным лісцем і мяцёлчатымі або коласападобнымі суквеццямі; даюць ядомыя плады (фінікі, арэхі, какосы), алей, цукар, віно, спірт, раслінны воск, каштоўную драўніну; некаторыя (напр. сагавая, алейная, фінікавая, какосавая) аб’ект трапічнага земляробства; многія вырошчваюцца як дэкаратыўныя.

пальпа́цыя

(лац. palpatio = абмацванне)

мед. метад абследавання хворага шляхам абмацвання пальцамі або далонямі рук.

пальпта́цыя

(лац. palpitatio = біццё)

мед. узмацненне біцця сэрца.

па́льпы

(ад лац. palpare = гладзіць, абмацваць)

1) прыдаткі прастоміума кольчатых чарвей, якія выконваюць функцыю органаў дотыку і нюху;

2) прыдаткі каўнерыка хабатка кляшчоў.

палюдаме́нт

(лац. paludamentum = вайсковы плашч)

1) доўгі прамавугольны плашч з засцежкай на плячы, які насілі ў Стараж. Рыме;

2) тэатр. занавес, які заслона, якая ўтварае над сцэнай нібыта скляпенне.

палю́цыя

(лац. pollutio)

міжвольнае вывяржэнне семені ў мужчын, якое адбываецца ў сне.

па́ля

(польск. pal < с.-в.-ням. pfal, ад лац. palus)

забіты ў грунт слуп, які служыць апорай у розных збудаваннях.

паляндві́ца

(польск. polędwica)

мяса вышэйшага гатунку з сярэдняй часткі свіной тушы каля хрыбетніка.

палярагра́ма

(ад лац. polaris = палярны + -грама)

крывая залежнасці сілы току ад напружання, якую атрымліваюць пры дапамозе палярографа.