Verbum

кансісто́рыя

(лац. consistorium = месца збораў)

1) падначалены архірэю калегіяльны епархіяльны орган з царкоўна-адміністрацыйнымі і судовымі функцыямі;

2) нарада кардыналаў з удзелам рымскага папы.

кансістэ́нцыя

(лац. consistentia = састаў)

ступень шчыльнасці, цвёрдасці рэчыва; густата чаго-н. (напр. цвёрдая к., вадкая к.).

канскры́пцыя

(лац. conscriptio = запіс)

спосаб камплектавання арміі ў шэрагу еўрапейскіх дзяржаў на аснове воінскай павіннасці з правам выкупіцца або паставіць на сваё месца іншага.

кансо́лі

(англ. consols, ад consolidated annuities = кансалідаваная рэнта)

аблігацыі доўгатэрміновых або бестэрміновых дзяржаўных пазык, выпушчаных у Англіі.

кансо́ль

(фр. console)

1) выступ у сцяне для падтрымкі некаторых частак будынка (карніза, балкона і інш.) або для ўстаноўкі на ім скульптур;

2) падстаўка ў выглядзе калонкі для кветак, лямпы, статуэткі і інш.

кансо́рт

(англ. consort, ад лац. consors, -rtis = суправіцель)

муж англійскай каралевы, які не з’яўляецца манархам.

кансо́рцыум

(лац. consortium = саўдзел)

часовае пагадненне паміж прамысловымі фірмамі або банкамі для сумеснага правядзення фінансавых аперацый.

кансо́рцыя

(лац. consortio = супольнасць)

група відаў жывёл і раслін, больш-менш звязаных з адным з індывідуумаў або з цэлай папуляцыяй якога-н. віду жывёл ці раслін.

канспе́кт

(лац. conspectus = агляд)

кароткі запіс, сціслы выклад зместу кнігі, лекцыі, даклада.

канспірава́ць

(лац. conspirare)

прымяняць канспірацыю, захоўваць у тайне што-н. (напр. к. дзейнасць).