Verbum

кауле́рпа

(н.-лац. caulerpa, ад гр. kaulos = сцябло + herpo = паўзу)

зялёная водарасць класа сіфонавых, якая пашырана ў трапічных і субтрапічных морах.

кауліфло́рыя

(ад лац. caulis сцябло + flos, floris = кветка)

утварэнне кветак непасрэдна на ствале або на старых галінках раслін; уласціва для абляпіхі, какавы, хурмы і інш.

каўбо́й

[англ. cowboy, ад cow = карова + boy = юнак]

конны пастух у стэпах Паўн. Амерыкі.

каўлі́нія

(н.-лац. caulinia)

падводная травяністая расліна сям. наядавых з ніткападобным гнуткім сцяблом і вузкім лісцем, пашыраная пераважна ў цёплых і ўмерана цёплых зонах; на Беларусі трапляецца рэдка.

каўне́р

(польск. kołnierz < с.-в.-ням. kolner, ад ст.-фр. collier)

верхняя частка адзення, якая аблягае шыю.

каўпа́к

(тур., кр.-тат. kalpak)

1) галаўны ўбор конусападобнай, авальнай або іншай формы (напр. к. клоуна, кухарскі к.);

2) накрыўка над чым-н. конусападобнай або акруглай формы (напр. шкляны к.).

ка́ўпер

[англ. E. Cowper = прозвішча англ. інжынера і вынаходцы (1819—1893)]

апарат для нагрэву паветра, што падаецца ў доменную печ.

каўстабіялі́ты

(ад гр. kaustos = гаручы + біяліты)

гаручыя выкапнёвыя горныя пароды арганічнага паходжання (вугаль, гаручыя сланцы, нафта, торф).

ка́ўстык

(гр. kaustikos = пякучы)

тэхнічная назва едкіх шчолачаў.

ка́ўстыка

(гр. kaustikos = пякучы)

лінія, якая агінае месца сходжання сыходжання прамянёў пасля пераламлення іх у лінзе або адбіцця ад люстэрка.