Verbum

каннекты́вы

(ад лац. con = з, разам + nectere = вязаць)

анат. падоўжныя нервовыя цяжы, якія злучаюць аднайменныя нервовыя вузлы (гангліі).

кано́ід

(гр. konoeides)

мат. паверхня, складзеная з паралельных да дадзенай плоскасці прамых, якія перасякаюць дадзеную прамую і дадзеную лінію.

кано́н

(гр. kanon = норма, правіла)

1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. кірунку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);

2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).

кано́нік

(лац. canonicus, ад гр. kanon = норма, правіла)

член капітула ў каталіцкай і англіканскай цэрквах.

кано́па

(ад гр. Kanobos = назва старажытнаегшецкага горада)

сасуд для захавання вантробаў бальзамаванага нябожчыка (у Стараж. Егіпце) або попелу пасля крэмацыі (у Этрурыі).

кано́цыбе

(н.-лац. conocybe)

шапкавы базідыяльны грыб сям. бальбітыевых, які расце на абочынах дарог, сярод травы на апалых галінках.

кано́э

(англ. canoe, ад ісп. canoa, з індз.)

1) выдзеўбаны човен паўночнаамерыканскіх індзейцаў;

2) лёгкая спартыўная лодка для аднаго або двух чалавек, у якой грабуць адналопасцевым вяслом, стоячы на адным калене.

канры́нгія

(н.-лац. conringia)

травяністая расліна сям. крыжакветных з падоўжаным лісцем і бледна-жоўтымі кветкамі з доўгімі ногцікамі, пашыраная ў Еўразіі; на Беларусі заносная.

кансалідава́ць

(лац. consolidare = умацоўваць)

1) з’ядноўваць, згуртоўваць каго-н., што-н.;

2) ажыццяўляць кансалідацыю 2.

кансаліда́цыя

(лац. consolidatio)

1) аб’яднанне асобных людзей, груп, арганізацый, грамадскіх сіл для барацьбы за агульныя мэты;

2) ператварэнне кароткатэрміновых даўгавых абавязацельстваў у доўгатэрміновыя (напр. к. пазык).