Verbum

кары́нфскі

(гр. korinthos);

к. ордэр — архітэктурны ордэр, які склаўся ў старажытнагрэчаскім горадзе Карынфе; вызначаецца высокай капітэллю, упрыгожанай стылізаванымі лістамі аканта і завіткамі, што падтрымліваюць вуглы абака.

карыфе́й

(гр. coryphée, ад гр. koryphaios = правадыр)

выдатны дзеяч у якой-н. галіне дзейнасці (напр. к. навукі, к. сусветнай літаратуры).

карыфе́на

(н.-лац. coryphaena)

рыба атрада акунепадобных даўжынёй 0,7—2 м, якая пашырана ў верхніх слаях трапічных водаў усіх акіянаў, аб’ект промыслу.

ка́рыя

(н.-лац. carya, ад гр. karyon = арэх)

дрэва сям. арэхавых, пашыранае ў Паўн. Амерыцы, Цэнтр. і Усх. Азіі; плады некаторых відаў выкарыстоўваюцца ў кандытарскай прамысловасці; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўнае.

карыя-

(гр. karyon = арэх, ядро арэха)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «які адносіцца да клетачнага ядра».

карыяга́мія

(ад карыя- + -гамія)

зліццё ядзер мужчынскіх і жаночых палавых клетак (гамет) у ядро зіготы ў працэсе апладнення.

карыягра́ма

(ад карыя- + -грама)

графічнае выражэнне карыятыпу.

карыякіне́з

(ад карыя- + -кінез)

тое, што і мітоз.

карыялі́зіс

(ад карыя- + гр. lysis = распад)

1) растварэнне клетачнага ядра; апошні этап некрабіёзу, які папярэднічае смерці клеткі;

2) знікненне структуры клетачнага ядра ў перыяд паміж дзвюма фазамі яго падзелу.

карыялі́мфа

(ад карыя- + лімфа)

тое, што і карыяплазма.