Verbum

канкарда́нцыя

(лац. concordantia = узгодненасць)

рэестр слоў да тэксту з паказам месца кожнага з іх у гэтым тэксце.

канкарда́т

(лац. concordatum = дагавор)

дагавор паміж рымскім папам і ўрадам пэўнай дзяржавы аб становішчы і прывілеях каталіцкай царквы ў гэтай дзяржаве.

канкі́ста, канкві́ста

(ісп., парт. conquista = заваяванне)

перыяд заваявання іспанцамі і партугальцамі Паўд. і Цэнтр. Амерыкі (канец 15 — першая пал. 16 ст.).

канкістадо́р, канквістадо́р

(ісп. conquistodor = заваёўнік)

1) удзельнік іспанскіх заваёўніцкіх паходаў у Паўд. і Цэнтр. Амерыку ў 15—16 ст.;

2) перан. заваёўнік, грабежнік.

канкла́ў

(лац. conclave = зачынены пакой)

савет кардыналаў, які выбірае рымскага папу.

канклюдэ́нтны

(ад лац. concludere = заключаць)

юр. накіраваны на заключэнне дагавора;

к-ае дзеянне — дзеянне, якое сведчыць аб маўклівай згодзе асобы заключыць дагавор.

канко́рс

(англ. concourse)

размеркавальная зала для пасажыраў на вакзалах, станцыях метрапалітэна.

канкро́ід

(ад лац. cancer, cancri = рак + -оід)

рак скуры, які развіваецца з паверхневых слаёў эпітэлію.

канкрэме́нты

(лац. concrementum = зрастанне)

шчыльныя ўтварэнні ў арганізме з солей і калоідных рэчываў у выніку парушэння абмену рэчываў.

канкрэ́тны

(лац. concretus = згушчаны, ушчыльнены)

які рэальна існуе, дакладны, пэўны ў адрозненне ад абстрактнага, адцягненага (напр. к. прадмет, к-ая прапанова).