Verbum

карбо́н

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

пяты перыяд палеазою, які пачаўся каля 350 млн. гадоў таму назад і працягваўся каля 70 млн. гадоў.

карбо́навы

(ад лац. carbo, -onis = вугаль);

к-ыя кіслоты — арганічныя злучэнні, якія змяшчаюць карбаксільную групу (напр. бензойная кіслата).

карбу́нкул

(лац. carbunculus = вугольчык)

1) уст. каштоўны камень чырвонага колеру, чырвоны гранат;

2) гнойнае запаленне глыбокіх слаёў скуры і падскурнай клятчаткі.

карбюрава́ць

(фр. carburer)

праводзіць карбюрацыю.

карбюра́тар

(фр. carburateur)

1) прыбор у рухавіку ўнутранага згарання для ўтварэння гаручай сумесі;

2) тое, што і карбюрызатар.

карбюра́цыя

(фр. carburation)

прыгатаванне гаручай сумесі з вадкага паліва і паветра ў карбюратары.

карбюрыза́тар

(ад лац. carbo = вугаль + urare = паліць)

матэрыял, які служыць для цэментавання (узбагачэння вугляродам) паверхні вырабаў са сталі.

карвала́нт

(фр. corps volant = лятучы корпус)

гіст. рухомае вайсковае злучэнне з конніцы, пяхоты, якая перавозілася на конях, і лёгкай артылерыі для нападу на варожыя тылы і камунікацыі.

карве́т

(фр. corvette)

1) ваеннае судна ў парусным флоце 18—19 ст., прызначанае для разведкі;

2) ахоўнае і разведвальнае судна ў англійскім і амерыканскім флотах у час 2-й сусветнай вайны.

ка́рга

(ісп. cargo = цяжар, пагрузка)

1) назва карабельнага грузу пры знешнегандлёвых аперацыях;

2) страхаванне грузаў, якія транспартуюцца на суднах.