Verbum

карбані́л

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

злучэнне металу з вокісам вугляроду, атрутнае рэчыва.

карбані́лавы

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

які належыць да вугляроду;

к-ая група — двухвалентная група, якая складаецца з аднаго атама вугляроду і аднаго атама кіслароду і з’яўляецца састаўной часткай альдэгідаў і кетонаў.

карбані́т

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

выбуховае рэчыва, якое складаецца з нітрагліцэрыны, аржаной мукі і салетры, слабы дынаміт.

карбару́нд

[ад карба- + (ка)рунд]

злучэнне крэмнію з вугляродам, цвёрдае крышталічнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца для шліфоўкі сталі, вырабу вогнетрывалых матэрыялаў і інш.

карба́с

(рус. карбас, ад вепскага karbaz)

вялікая паморская лодка з высокімі бартамі, прызначаная для перавозкі грузаў.

карбатэрмі́я

(ад карба- + -тэрмія)

атрыманне металаў з іх злучэнняў з вугляродам або вугляродазмяшчальнымі матэрыяламі пры павышаных тэмпературах.

карбафо́с

[ад карба- + фос(фар)]

фосфарарганічны прэпарат для барацьбы са шкоднымі насякомымі.

карбацыклі́чны

(ад карба- + гр. kyklos = кольца);

к-ыя злучэнні — арганічныя рэчывы, малекулы якіх маюць цыклы (кольцы), пабудаваныя з атамаў вугляроду.

карбі́ды

(ад карба- + гр. eidos = выгляд)

злучэнні металаў і некаторых металоідаў з вугляродам (напр. к. жалеза — цэментыт, к. крэмнію — карбарунд).

карбо́лавы

[ад карба- + лац. ol(eum) = алей]

які змяшчае ў сабе раствор фенолу;

к-ая кіслата — арганічнае злучэнне араматычнага рада, ядавітая вадкасць класа фенолаў, выкарыстоўваецца для дэзінфекцыі.