Verbum

га́ма¹, -ы, мн. -ы, гам, ж.

1. Паслядоўны рад музычных гукаў, які павышаецца або паніжаецца ў межах адной ці некалькіх акта́ў.

Мінорная г.

2. перан., чаго. Паслядоўны рад аднародных, але па-рознаму зменлівых якасцей, з’яў.

Г. фарбаў.

Г. гукаў.

|| прым. га́мавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

га́ма² -ы, ж.

Назва трэцяй літары грэчаскага алфавіта.

гамаге́нны, -ая, -ае.

Аднародны па сваім складзе або паходжанні; проціл. гетэрагенны.

гама́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Падвясная сетка для сядзення і ляжання на свежым паветры.

|| прым. гама́чны, -ая, -ае.

гамана́, -ы́, ж. (разм.).

Бязладны шум ад мноства галасоў, гукаў.

Здалёк чулася людская г.

Г. птушак.

гамані́ць, -маню́, -мо́ніш, -мо́ніць; незак.

1. Гаварыць, размаўляць, расказваць.

Г. — галава не баліць (прымаўка).

2. Моцна, гучна размаўляць (звычайна пра многіх).

Ля электрычкі гаманіў натоўп.

гаманкі́, -а́я, -о́е (разм.).

Тое, што і гаманлівы.

гаманлі́вы, -ая, -ае.

1. Які любіць пагаварыць; гаваркі.

Г. хлопец.

2. перан. Шумлівы, звонкі, з пералівамі.

Г. ручай.

|| наз. гаманлі́васць, -і, ж.

гама́рня і гамэ́рня, -і, ж. (разм.).

1. Шматгалосы крык, бязладная размова.

І слова не разабраць у такой гамэрні.

2. Вялікае няўтульнае памяшканне.

га́маць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Есці.