Verbum

аняме́лы, -ая, -ае.

І. Які стаў нямым, страціў здольнасць гаварыць.

2. Які стаў нерухомым.

А. стан.

3. Ціхі, пазбаўлены якіх-н. гукаў.

Анямелае поле.

4. Які страціў адчувальнасць, здранцвелы.

Анямелыя ногі.

|| наз. аняме́ласць, -і, ж.

аняме́ць гл. нямець.

аняме́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

Зрабіць падобным на немцаў па мове, звычаях, прымусіць засвоіць культуру немцаў.

|| незак. аняме́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. аняме́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; незак. аняме́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. аняме́чанне, -я, н.