Verbum

апазні́цца, апазню́ся, апо́знішся, апо́зніцца; зак.

Тое, што і спазніцца.

А. на работу.

|| незак. апазня́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

апаі́ць, апаю́, апо́іш, апо́іць; апо́ены; зак., каго (што).

1. Празмерна напаіць, даць многа вады, зрабіўшы гэтым шкоду.

А. коней.

2. Атруціць пітвом (уст.).

|| незак. апо́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. апо́йванне, -я, н. і апо́й, -ю, м.

апа́к, -у, м.

Гатунак белай гліны, што ідзе на выраб фаянсу.

2. Посуд, выраблены з такой гліны.

|| прым. апако́вы, -ая, -ае.

апака́ліпсіс, -а, м.

Адна з кніг Новага Запавету, якая змяшчае містычныя прароцтвы пра канец свету.

|| прым. апакаліпсі́чны, -ая, -ае і апакаліпты́чны, -ая, -ае.

апакрыфі́чны гл. апокрыф.

апа́л¹, -у, м.

1. гл. апаліць.

2. Паліва (дровы, драўнінныя адходы, торф і пад.).

3. Апрацоўка гліняных вырабаў высокай тэмпературай.

апа́л², -у, м.

Мінерал, бледны шклопадобны камень, некаторыя гатункі якога лічацца каштоўнымі.

Пярсцёнак з белым апалам.

|| прым. апа́лавы, -ая, -ае.

апа́ла, -ы, ж.

1. У царскай Расіі: няміласць, гнеў цара да каго-н., а таксама кара таму, хто трапіў у няміласць.

Быць у апале.

2. перан. Тое, што і няміласць.

Ён у апале ў кіраўнікоў.

апалаге́т, -а, М -ге́це, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Актыўны абаронца якога-н. вучэння, ідэі, ладу.

|| прым. апалагеты́чны, -ая, -ае.

апаласка́ць, -лашчу́, -ло́шчаш, -ло́шча; -лашчы́; -ласка́ны; зак., што (разм.).

Тое, што і апаласнуць; злёгку абмыць.

|| незак. апало́скваць, -аю, -аеш, -ае.