Verbum

апява́ць гл. апець.

апяка́ць¹ гл. апячы.

апяка́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго (што).

Тое, што і апекаваць.

А. дзяцей.

апяку́н, апекуна́, мн. апекуны́, апекуно́ў, м.

Асоба, якой даручана апека, апякунства над кім-н.

|| ж. апяку́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. апяку́нскі, -ая, -ае.

апяку́нства, -а, н.

Абавязкі апекуна.

Узяць дзяцей пад сваё а.

апяра́звацца гл. аперазацца.

апяра́зваць гл. аперазаць.

апярэ́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго-што.

1. Рухаючыся ў адным напрамку з кім-, чым-н., апынуцца наперадзе, абагнаць.

2. Зрабіць што-н. раней, чым што-н. адбылося.

А. падзеі.

|| незак. апярэ́джваць, -аю, -аеш, -ае і апераджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. апярэ́джанне, -я, н.

апярэ́нне, -я, н.

Пер’е ў птушак.

○

Хваставое апярэнне самалёта (спец.) — вертыкальныя і гарызантальныя плоскасці на задняй частцы самалёта.

апяча́таць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., што.

Закрыць доступ да чаго-н., наклаўшы сургучную пячатку.

А. кватэру.

|| незак. апяча́тваць, -аю, -аеш, -ае; наз. апяча́тванне, -я, н.