Verbum

гараджа́нін, -а, мн. -джа́не і (з ліч. 2, 3, 4) -джа́ніны, -джа́н, м.

Жыхар горада (у 1 знач.).

|| ж. гараджа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

гарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; незак., што.

1. Ставіць плот, паркан і пад.; абгароджваць што-н.

Г. плот.

Г. двор.

2. перан. Гаварыць абы-што, выдумляць.

Стары гаворыць — гародзіць, ды на праўду выходзіць (прыказка).

◊

Агарод (гарод) гарадзіць (разм.) — пачынаць якую-н. клапатлівую і безнадзейную справу.

|| наз. гарадзьба́, -ы́, ж. (да 1 знач.).

гарадзі́шча, -а, мн. -ы, -дзі́шч і -аў, н.

Месца, дзе захаваліся рэшткі старажытнага пасялення.

Раскопкі гарадзішча.

гарадзьба́, -ы́, ж.

1. гл. гарадзіць.

2. Агароджа, плот.

гарадкі́, -о́ў.

Гульня, у якой невялікія драўляныя качулкі выбіваюць бітой з начэрчанага на зямлі квадрата — горада (у 3 знач.).

Згуляць у г.

|| прым. гарадо́шны, -ая, -ае.

гарадо́к гл. горад.

гарадо́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Гулец у гарадкі.

|| ж. гарадо́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

гарадскі́ гл. горад.

гара́ж, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Памяшканне для стаянкі і рамонту аўтатранспарту.

|| прым. гара́жны, -ая, -ае.

гара́нка гл. горац.