Verbum

апо́лваць гл. апалоць.

апо́мніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; зак.

1. Апрытомнець, прыйсці да стану самавалодання.

А. пасля страты прытомнасці.

2. Тое, што і адумацца.

Што вы робіце? Апомніцеся!

апо́на, -ы, мн. -ы, апо́н, ж.

1. Тое, чым накрываюць, апінаюць што-н. (разм.).

Накрыць ногі цёплай апонай.

2. Тое, што ахутвае, ахінае з усіх бакоў.

А. смугі (перан.).

апо́ра, -ы, ж.

1. Тое, на што можна абаперціся, што служыць для падтрымкі чаго-н.

А. для моста.

Плошча апоры.

2. перан. Дапамога, сіла, што падтрымлівае каго-, што-н.; падтрымка.

Дзеці — а. для бацькоў у старасці.

3. перан. Зыходны пункт, аснова чаго-н.

Вопыт папярэднікаў — а. для далейшых даследаванняў.

апо́ркі, -аў, адз. -рак, -рка, м.

Старыя боты з адрэзанымі халявамі, рэшткі зношанага абутку.

На нагах былі нейкія а.

апо́рны, -ая, -ае.

Які з’яўляецца апорай (у 1 знач.), уяўляе сабой апору, аснову чаго-н., умацаванне.

А. пункт.

Апорная калона.

апо́рт, -у, М -рце, м.

Гатунак зімовых чырвоных яблыкаў вялікага памеру.

|| прым. апо́ртавы, -ая, -ае.

апо́стал, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У хрысціянстве: вучань Хрыста, прапаведнік яго вучэння.

2. перан., чаго. Паслядоўнік і прапаведнік якой-н. ідэі (кніжн.).

3. Царкоўная новазапаветная кніга, якая змяшчае «Дзеянні» і «Пасланні апосталаў».

|| прым. апо́стальскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

апо́страф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Надрадковы знак у выглядзе коскі (’), напр., у напісанні слова «надвор’е».

апо́сум, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невялікая млекакормячая жывёліна сямейства сумчатых пацукоў, якая водзіцца ў лясах Амерыкі.