Verbum

панікава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; незак. (разм.).

Паддавацца паніцы, моцна хвалявацца.

панікадзі́ла, -а, мн. -ы, -аў, н.

Люстра або кандэлябр у царкве.

|| прым. панікадзі́льны, -ая, -ае.

панікёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто паддаецца паніцы, распаўсюджвае яе.

|| ж. панікёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. панікёрскі, -ая, -ае.

панікёрстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак. (разм., неадабр.).

Упадаць у паніку.

|| наз. панікёрства, -а, н.

пані́клы, -ая, -ае.

1. Схілены, прыгнуты.

Паніклая ад гарачыні расліннасць.

2. перан. Прыгнечаны; разбіты духоўна.

Чалавек стаяў п.

Выгляд у жанчыны быў п. і разгублены.

|| наз. пані́класць, -і, ж.

пані́кнуць, -ну, -неш, -не; пані́к, -кла; -ні; зак.

1. гл. нікнуць.

2. перан. Паддацца прыгнечанаму настрою; стаць духоўна разбітым.

Пасля пачутых слоў чалавек адразу панік.

паніхі́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -хі́д, ж.

Царкоўная служба па нябожчыку.

○

Грамадзянская паніхіда — сход перад пахаваннем, прысвечаны памяці памерлага, жалобны мітынг.

|| прым. паніхі́дны, -ая, -ае.

П. настрой (перан.).

пані́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Сын пана; малады пан.

2. Пра спешчанага чалавека, беларучку (разм.).

Ходзіць панічом, працаваць не хоча.

пані́чны гл. паніка.

пані́шчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

Знішчыць усё, многае або ўсіх, многіх.

П. тараканаў.