Verbum

паі́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Спецыяльны посуд, прыстасаванне паіць жывёлу, птушак.

Аўтаматычная п.

паі́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Кубачак з доўгім носікам і паўзакрытым верхам, з якога пояць ляжачых хворых.

паі́ць, паю́, по́іш, по́іць; паі́; по́ены; незак., каго (што).

1. Даваць піць.

П. дзяцей.

П. і карміць сям’ю (мець на ўтрыманні, даваць пражытак).

2. Даваць піць спіртныя напіткі, частаваць чым-н. алкагольным.

Не ўздумайце яго п.: яму трэба сёння садзіцца за руль.

|| зак. напаі́ць, -паю́, -по́іш, -по́іць; -по́ены.

|| наз. пае́нне, -я, н. (да 1 знач.).

П. жывёлы.