Verbum

палеазо́йскі

(ад палеа- + -зой);

п-ая эра — тое, што і палеазой.

палеаіхнало́гія

(ад палеа- + гр. ichnos = след + -логія)

раздзел палеанталогіі, які вывучае біягліфы ў асадачных адкладах усіх геалагічных сістэм.

палеакарпало́гія

(ад палеа- + гр. karpos = плод + -логія)

раздзел палеабатанікі і карпалогіі, які вывучае расліны мінулых геалагічных перыядаў па выкапнёвых рэштках пладоў і насення.

палеакліматало́гія

(ад палеа- + кліматалогія)

раздзел кліматалогіі, які вывучае кліматычныя ўмовы Зямлі ў мінулыя геалагічныя і гістарычныя перыяды.

палеаклі́маты

(ад палеа- + клімат)

кліматы мінулых геалагічных эпох.

палеако́ртэкс

(ад палеа- + лац. cortex = кара)

філагенічна (гл. філагенез) самая старажытная частка кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозгу пазваночных (параўн. архікортэкс).

палеалі́т

(ад палеа- + -літ)

першая эпоха каменнага веку ў геалагічнай гісторыі Зямлі; старажытны каменны век.

палеамагнеты́зм

(ад палеа- + магнетызм)

уласцівасць горных парод намагнічвацца ў перыяд свайго ўтварэння пад уздзеяннем магнітнага поля Зямлі і захоўваць набытую намагнічанасць у наступныя эпохі.

палеантало́гія

(ад палеа- + гр. on, onthos = істота + -логія)

комплекс біялагічных навук, якія вывучаюць раслінны і жывёльны свет мінулых геалагічных эпох (параўн. неанталогія).

палеанто́лаг

(ад палеа- + гр. on, onthos = істота + -лаг)

спецыяліст у галіне палеанталогіі.