Verbum

пастаме́нт

(лац. postamentum)

1) аснова помніка, статуі, калоны; п’едэстал (напр. гранітны п.);

2) падстаўка, на якой устанаўліваецца скульптура ў музеі, на выстаўцы.

па́стар

(ням. Pastor, ад лац. pastor = пастух)

пратэстанцкі свяшчэннік.

пастара́ль

(фр. pastorale, ад лац. pastoralis = пастухоўскі)

1) адна з форм буколікі, жанр заходнееўрапейскай літаратуры і мастацтва 14—18 ст.; невялікая ідылічная п’еса любоўна-лірычнага характару з жыцця пастухоў і пастушак;

2) невялікая опера, балет, пантаміма на ідылічны вясковы сюжэт;

3) інструментальная п’еса, якая малюе карціну прыроды або жанравую вясковую сцэну.

пастара́льны

(ад лац. post = пасля + os, oris = рот)

размешчаны за ротавай адтулінай.

пастарна́к

(ст.-польск. pasternak < с.-в.-ням. pasternac, ад лац. pastinaca)

травяністая расліна сям. парасонавых з прыемным пахам; ужываецца як прыправа да ежы.

пастарэ́ль

(фр. pastourelle)

жанр лірыкі трубадураў, які ўяўляе сабой дыялог паміж рыцарам і пастушкай.

пасто́знасць

(ад іт. pastoso = мяккі, цестападобны)

1) асаблівасць жывапіснай карціны, якая створана тлустымі, насычанымі мазкамі пэндзля;

2) уласцівасць неразбаўленай фарбы захоўваць форму, нададзеную пэндзлем;

3) нездаровая паўната, азызласць.

пастро́нак

(польск. postronek)

вяроўка, якая служыць пры запраганні ў плуг, барану для злучэння ворчыка з хамутом.

пастскры́птум

(лац. postscriptum = пасля напісанага)

прыпіска ў канцы пісьма пасля подпісу (абазначаецца літарамі Р. S.).

пастула́т

(лац. postulatum)

тое, што і аксіёма 1.