Verbum

парагне́йс

(ад пара- + гнейс)

горная парода, утвораная пры метамарфізме асадачных парод.

пара́граф

(лац. paragraphus, ад гр. paragraphos)

частка тэксту ўнутры раздзела, пазначаная знакам §, а таксама сам гэты знак.

парагры́п

(ад пара- + грып)

вострае рэспіраторнае захворванне чалавека паводле віруснай этыялогіі.

па́рад

(гр. parodos)

1) праход па архестры паміж амфітэатрам і скенай у старажытнагрэчаскім тэатры;

2) першая ўступная песня хору ў антычнай трагедыі і камедыі.

пара́д

(фр. parade)

урачыстае праходжанне войск з баявой тэхнікай, а таксама спартыўных і іншых калектываў з выпадку свята (напр. ваенны п., фізкультурны п.).

параданто́з

(н.-лац. paradentosis, ад гр. para = пры, каля + лац. dens, -ntis = зуб)

запаленчы працэс у калязубной тканцы.

парадзі́раваць

(гр. parodeo = перарабляю на смешны лад)

1) пісаць на каго-н. ці на чый-н. твор пародыю;

2) высмейваць каго-н.

парадо́кс

(гр. paradoksos = нечаканы, дзіўны)

своеасаблівая думка, меркаванне, якое разыходзіцца з агульнапрынятымі поглядамі, супярэчыць разумнаму сэнсу;

2) нечаканая з’ява, якая не адпавядае звычайным уяўленням у навуцы;

3) лог. адзін з відаў супярэчнасцей, што ўзнікаюць у правільным па лагічнай форме разважанні.

парады́гма

(гр. paradeigma = прыклад, узор)

1) лінгв. сістэма форм якога-н. слова, напр. скланенне назоўнікаў, спражэнне дзеясловаў;

2) прыклад з гісторыі, узяты для доказу, параўнання.

парады́з

(фр. paradis, ад гр. paradeisos = сад, парк)

1) галёрка ў даўнейшым тэатры;

2) уст. рай.