Verbum

паратырэо́ідны

(ад пара- + гр. thyreoeides = шчытападобны)

які адносіцца да каляшчытападобнай залозы (напр. п. гармон).

параты́т

(ад пара- + гр. us, otos = вуха)

запаленне калявушнай сліннай залозы;

п. эпідэмічны — свінка.

параты́ф

(ад пара- + тыф)

вострая заразная хвароба, якая выклікаецца бацыламі, падобнымі да ўзбуджальніка брушнога тыфу.

паратыфлі́т

(ад пара- + тыфліт)

запаленне клятчаткі, якая акружае сляпую кішку.

паратэ́кст

(фр. paratexte, ад лац. para = па-за + textum = тэкст)

тэкст, набраны курсівам або іншым шрыфтам, што адрозніваецца ад асноўнага, і гэтым самым аддзелены ад галоўнай часткі твора (напр. рэмаркі, што суправаджаюць дыялогі ў п’есе).

пара́ф

(фр. paraphe, ад гр. paragraphos = параграф)

1) росчырк у подпісе;

2) скарочаны подпіс, ініцыялы.

парафазі́я

(ад. пара- + афазія)

перастаноўка або замена ў вуснай мове гукаў або складоў у слове, слоў у сказе, што развіваецца пры паражэнні маўленчых зон галаўнога мозгу.

парафасцыелапсо́з

(ад парафасцыялопсіс)

інвазійная хвароба дзікіх траваедных жывёл, якая выклікаецца гельмінтам з роду парафасцыялопсіс.

парафасцыяло́псіс

(н.-лац. parafasciolopsis)

гельмінт сям. фасцыялідаў, паразітуе ў жоўцевых хадах печані дзікіх няпарнакапытных.

парафі́зы

(ад пара- + гр. physis = узнікненне, вырастанне)

мнагаклетачныя або аднаклетачныя ніткі ў органах размнажэння некаторых водарасцей, грыбоў і імхоў, якія ахоўваюць гэтыя органы ад механічных пашкоджанняў і высыхання.