Verbum

паліно́м

(ад палі- + гр. nome = частка)

алгебраічны выраз, які складаецца з некалькіх адначленаў, злучаных паміж сабой знакамі складання або адымання; мнагачлен (параўн. біном, маном).

палі́п

(гр. polypus = мнаганогі)

1) адзіночны або каланіяльны арганізм, які вядзе сядзячы спосаб жыцця (параўн. медуза); пераважна марская кішачнаполасцевая жывёліна з целам цыліндрычнай формы, што мае на верхнім баку рот, акружаны шчупальцамі, а на ніжнім — прысоскі, якімі яна прымацоўваецца да нерухомага прадмета (напр. каралавы п.);

2) мед. гладкае або варсінчатае паталагічнае ўтварэнне на слізістай абалонцы (носа, маткі і інш.).

паліпо́ід

(ад паліп + -оід)

недаразвіты паліп.

паліпо́рус

(н.-лац. polyporus)

губавы базідыяльны грыб сям. паліпоравых, які расце ў лясах, парках і садах на адмерлай драўніне бярозы, вольхі, дуба, ліпы, яблыні, часам на жывых дрэвах, выклікае белую гніль.

паліпці́х палі́пціх

(ад палі- + гр. ptyche = дошчачка)

некалькі карцін, звязаных адной задумай.

палірава́ць

(ням. polieren, ад лац. polire = рабіць гладкім)

надаваць прадмету гладкі, люстраны выгляд шляхам націрання (напр. п. мэблю).

паліса́д

(фр. pallisade, ад лац. palus = кол, слуп)

1) рад забітых у зямлю паляў для ўмацавання адхонаў і насыпаў;

2) невялікі абгароджаны кветнік, садок перад домам;

3) абароннае збудаванне ў выглядзе частаколу з завостраных зверху бярвенняў бярвён.

паліса́ндр

(фр. palissandre)

драўніна некаторых трапічных дрэў, якая ідзе на выраб музычных інструментаў, мэблі, паркету.

палісме́н

(англ. policeman)

паліцэйскі ў Англіі і ЗША і некаторых іншых краінах.

паліспа́ст

(гр. polyspastos = які нацягваецца многімі вяроўкамі)

грузапад’ёмны механізм з камбінацыі рухомых і нерухомых блокаў, якія абгінаюцца канатам або тросам.