Verbum

асна́стка, ✂, ж.

1. гл. аснасціць.

2. Снасці, прылады, якімі абсталявана судна, такелаж.

   • Карабельная а.

3. Тое, што і аснашчэнне (спец.).

   • А. станкоў.

асна́сціць, ✂; зак.

1. Абсталяваць снасцямі.

   • А. судна.

2. перан. Забяспечыць усімі неабходнымі тэхнічнымі сродкамі.

   • А. народную гаспадарку.

|| незак. аснашчаць, ✂ і аснашчваць, ✂.

|| наз. аснашчэнне, ✂ і аснастка, ✂.

асна́шчанасць, ✂, ж.

Наяўнасць аснашчэння.

• Тэхнічная а. арміі.

аснашчэ́нне, ✂, н.

Сукупнасць сродкаў, якімі што-н. аснашчана.

• А. рыбалоўнага судна.

асно́ва, ✂, ж.

1. Апорная частка прадмета, каркас, на якім трымаюцца астатнія часткі.

   • А. машыны.

2. Ніжняя частка якога-н. прадмета або збудавання, падмурак.

   • Бетонная а.

3. перан. Пачатак, узор, тое галоўнае, на чым будуецца што-н., што з’яўляецца сутнасцю чаго-н.

   • Эканамічная а. сацыяльнага ладу.

4. мн. Зыходныя, галоўныя палажэнні якой-н. навукі, тэорыі і пад.

   • Асновы агратэхнікі.
   • Эстэтычныя асновы паэзіі.

5. Падоўжныя ніткі ў тканіне.

   • А. палатна.

6. У граматыцы: уся частка слова да канчатка.

   • А. слова.

◊

• На аснове чаго — зыходзячы з чаго-н., на падставе чаго-н.

• Ляжаць (быць) на аснове чаго — быць асноўным у чым-н.

• Класці (пакласці) у аснову што, браць за аснову што — браць (узяць) у якасці галоўнага, асноўнага.

|| прым. асноўны, ✂.

асноватво́рны, ✂.

Які ляжыць у аснове, бярэцца за аснову чаго-н., галоўны.

• Асноватворныя навуковыя працы.

асно́ўны, ✂.

Найбольш важны, галоўны.

• А. закон (канстытуцыя).
• Асноўная работа.

◊

• У асноўным — у галоўным, у агульных рысах.

асо́ба, ✂, ж.

1. Асобны чалавек у грамадстве, індывідуум.

   • Роля асобы ў гісторыі.
   • Давераная а.
   • Дзеючая а. (персанаж у тэатры).

2. Чалавек, які трымае сябе важна, ганарліва; персона.

   • Дзядзька наш — а.!

3. Сукупнасць уласцівасцей пэўнага чалавека, яго характару, паводзін і пад.

   • Усебаковае развіццё асобы.

4. Часцей пра жанчыну, калі не хочуць называць яе імя.

   • Званіла адна а.

5. Граматычная катэгорыя, якая паказвае аднесенасць да таго, хто гаворыць (першая асоба), з кім гаворыць (другая асоба) ці да таго, хто не з’яўляецца ні тым, хто гаворыць, ні субяседнікам (ці да неадушаўлёнага прадмета) (трэцяя асоба).

   • Асобы дзеяслова.

◊

• Зацікаўленая асоба — асоба, якая мае інтэрас да якой-н. справы.

• Службовая асоба — асоба, якая займае пасаду ў дзяржаўнай установе.

|| прым. асабовы, ✂.

• А. займеннік.

асо́біна, ✂, ж. (кніжн.).

Асобны арганізм, які існуе самастойна; індывідуум.

• А. мужчынскага полу.
• Разнастайнасць асобін расліннага свету.

асо́бны, ✂.

1. Адасоблены, самастойны.

   • Асобнае памяшканне.
   • Ён жыве асобна (прысл.) ад бацькоў.

2. Некаторы, адзінкавы.

   • Асобныя заўвагі.