Verbum

асо́ба, ✂, ж.

1. Асобны чалавек у грамадстве, індывідуум.

   • Роля асобы ў гісторыі.
   • Давераная а.
   • Дзеючая а. (персанаж у тэатры).

2. Чалавек, які трымае сябе важна, ганарліва; персона.

   • Дзядзька наш — а.!

3. Сукупнасць уласцівасцей пэўнага чалавека, яго характару, паводзін і пад.

   • Усебаковае развіццё асобы.

4. Часцей пра жанчыну, калі не хочуць называць яе імя.

   • Званіла адна а.

5. Граматычная катэгорыя, якая паказвае аднесенасць да таго, хто гаворыць (першая асоба), з кім гаворыць (другая асоба) ці да таго, хто не з’яўляецца ні тым, хто гаворыць, ні субяседнікам (ці да неадушаўлёнага прадмета) (трэцяя асоба).

   • Асобы дзеяслова.

◊

• Зацікаўленая асоба — асоба, якая мае інтэрас да якой-н. справы.

• Службовая асоба — асоба, якая займае пасаду ў дзяржаўнай установе.

|| прым. асабовы, ✂.

• А. займеннік.

асо́біна, ✂, ж. (кніжн.).

Асобны арганізм, які існуе самастойна; індывідуум.

• А. мужчынскага полу.
• Разнастайнасць асобін расліннага свету.

асо́бны, ✂.

1. Адасоблены, самастойны.

   • Асобнае памяшканне.
   • Ён жыве асобна (прысл.) ад бацькоў.

2. Некаторы, адзінкавы.

   • Асобныя заўвагі.

асо́бы, ✂.

1. Які мае спецыяльныя функцыі, спецыяльнае прызначэнне.

   • А. аддзел.
   • Асобае даручэнне.

2. Адметны, не падобны да іншых, асаблівы.

   • Асобая думка.

асо́т, ✂, м.

Калючая расліна, пустазелле.

|| прым. асотавы, ✂.