Verbum

а́лібі, нескл., н. (спец.).

Знаходжанне абвінавачанага ў момант, калі адбывалася злачынства, у іншым месцы як доказ невінаватасці ў злачынстве.

Мець а.

алі́ва, -ы, мн. -ы, алі́ў, ж.

1. Вечназялёнае паўднёвае дрэва сямейства маслінавых; масліна.

2. Ядомы плод гэтага дрэва.

3. Алей, атрыманы з яго пладоў.

4. Змазачнае масла.

аліга́рх, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Прадстаўнік буйнога, манапалістычнага капіталу.

Расійскі а.

2. Правіцель алігархіі (у 1 знач.).

аліга́рхія, -і, ж.

1. У старажытнасці і ў Сярэднія вякі: дзяржава, заснаваная на панаванні арыстакратычных вярхоў.

2. Эканамічнае і палітычнае панаванне невялікай групы прадстаўнікоў манапалістычнага капіталу.

Фінансавая а.

|| прым. алігархі́чны, -ая, -ае.

аліга́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тупарылы кракадзіл, распаўсюджаны ў Паўночнай Амерыцы і Паўднёвым Кітаі.

Усходнеазіяцкі а.

алізары́н, -у, м.

Фарбавальнае рэчыва, якое вырабляецца з карэння марэны або з мінералаў і ўжыв. для фарбавання тканін, вырабу мастацкай фарбы, у паліграфіі.

|| прым. алізары́навы, -ая, -ае.

Алізарынавае чарніла.

алілу́я, выкл.

Вітанне, адрасаванае Богу, хвалебны малітоўны выгук у набажэнствах іўдзейскай і хрысціянскай рэлігій.

аліме́нтшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто плаціць аліменты.

аліме́нты, -аў.

Матэрыяльныя сродкі (грошы), якія выплочваюцца ў адпаведнасці з пастановай суда на ўтрыманне непрацаздольных дзяцей або бацькоў асобамі, што звязаны з імі адносінамі роднасці.

Плаціць а.

|| прым. аліме́нтны, -ая, -ае.

алі́мп, -а, м.

1. (з вялікай літары). У старажытнагрэчаскай міфалогіі: гара, дзе знаходзіліся багі; зборышча багоў.

2. перан. Кола абраннікаў якога-н. аб’яднання, таварыства.

Літаратурны а.

|| прым. алімпі́йскі, -ая, -ае.