Verbum

пачу́хацца гл. чухацца.

пачу́хаць гл. чухаць.

пачу́хваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што (разм.).

Чухаць час ад часу.

П. патыліцу.

|| звар. пачу́хвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

пачу́цца гл. чуцца.

пачу́цце, -я, мн. -і, -яў, н.

Здольнасць адчуваць, успрымаць з’явы аб’ектыўнай рэальнасці.

Органы пачуццяў.

П. зроку.

П. слыху.

П. смаку.

П. нюху.

П. дотыку.

пачу́ццевы, -ая, -ае.

Які ажыццяўляецца або ўспрымаецца органамі пачуццяў.

Пачуццевае ўспрыманне.

|| наз. пачу́ццевасць, -і, ж.

пачуццё, -я́, мн. пачу́цці, -яў, н.

1. чаго і якое. Здольнасць усведамляць, перажываць, разумець што-н. на аснове адчуванняў, уражанняў.

П. гордасці за сваю радзіму.

П. ўласнай годнасці.

П. гумару.

П. новага.

2. Каханне, прыхільнасць да каго-н.

Вялікае п.

Бацькоўскае п. да дзяцей.

пачуццёвы, -ая, -ае.

1. З моцна выражанай палавой цягай.

Пачуццёвая асалода.

2. Схільны да задавальнення цялесных, фізічных пачуццяў.

П. чалавек.

|| наз. пачуццёвасць, -і, ж.

пачу́ць гл. чуць¹.

пачці́вы, -ая, -ае.

1. Паважны, шаноўны, добразычлівы; які выказвае павагу, пашану да каго-н.

П. чалавек.

П. паклон.

Пачціва (прысл.) прывітацца.

2. перан. Вялікі, значны (разм.).

На пачцівай адлегласці.

|| наз. пачці́васць, -і, ж. (да 1 знач.).

Праяўляць п. да каго-н.