Verbum

заго́йваць гл. загаіць.

заго́йдацца гл. загайдацца.

заго́йдаць¹ гл. загайдаць¹.

заго́йдаць² гл. загайдаць².

заго́львацца гл. загаліць.

заго́льваць гл. загаліць.

заго́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Паласа, участак ворнай зямлі, поля.

Узараць з.

2. Агароджанае пад адкрытым небам месца для жывёлы.

заго́н², -а і -у, м.

1. -у, гл. загнаць (у 1 знач.).

2. -а. Ланцуг загоншчыкаў на паляванні.

Воўк прарваўся праз з.

◊

У загоне (разм.) — у закінутым стане.

заго́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто разам з другімі заганяе, гоніць звера на паляўнічых пры аблаве.

|| прым. заго́ншчыцкі, -ая, -ае.

заго́ртвацца гл. загарнуцца.