Verbum

патура́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто патурае каму-, чаму-н.

|| ж. патура́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

патура́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каму-чаму.

Не пярэчыць, паблажліва адносіцца (да чаго-н. заганнага, адмоўнага).

П. свавольству.

|| наз. патура́нне, -я, н.

патурбава́цца, -бу́юся, -бу́ешся, -бу́ецца; -бу́йся; зак.

Праявіць турботу, клопат у адносінах да каго-, чаго-н.

П., каб дзяцей добра накармілі.

патурбава́ць, -бу́ю, -бу́еш, -бу́е; -бу́й; -бава́ны; зак., каго (што).

Прычыніць некаторы клопат, неспакой, турботы каму-н.

Дазвольце вас п.

патуха́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак.

Тое, што і тухнуць¹.

пату́хлы, -ая, -ае.

1. Які перастаў гарэць, свяціць.

Патухлая зорка.

2. перан. Цьмяны, без жыцця (пра вочы, погляд).

Патухлыя вочы.

пату́хнуць гл. тухнуць¹.

патушы́ць¹ гл. тушыць¹.

патушы́ць² гл. тушыць².

патыднёвы, -ая, -ае.

Які праводзіцца, робіцца па тыднях.

Патыднёвая аплата.