Verbum

галаваця́пства, -а, н. (разм.).

Бесталковае і нядбайнае вядзенне справы.

галава́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Тое, што і галавень.

|| прым. галавачо́вы, -ая, -ае.

галаве́нь, -лаўня́, мн. -лаўні́, -лаўнёў, м.

Прэснаводная рыба сямейства карпавых з тоўстай і шырокай галавой.

|| прым. галаўнёвы, -ая, -ае.

галаве́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Кусок дрэва, які абгарэў або яшчэ тлее.

галаві́зна, -ы, ж.

Мяса з галавы жывёлы, рыбы як прадукт харчавання.

Міска капусты з галавізнай.

галагра́ма, -ы, мн. -ы, -гра́м, ж.

Аб’ёмнае адлюстраванне, атрыманае галаграфічным метадам.

|| прым. галагра́мны, -ая, -ае.

галагра́фія, -і, ж.

Спосаб атрымання аб’ёмнага адлюстравання, заснаваны на ўзаемным дзеянні (накладанні адной на адну) светлавых хваль.

|| прым. галаграфі́чны, -ая, -ае.

галагу́цкі, -ая, -ае (разм.).

Галандскі (пра пароду курэй).

Г. певень.

галада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Адчуваць недахоп у ежы на працягу доўгага часу; пастаянна недаядаць.

Хто ўлетку цяньку шукае, той узімку галадае (прыказка).

2. Устрымлівацца ад яды з пэўнай мэтай.

Г. адзін дзень на тыдні.

|| наз. галада́нне, -я, н.

галада́ючы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Той, хто галадае.

|| ж. галада́ючая, -ай, мн. -ыя, -ых.