пазвано́к, -нка́,
Асобная косць (або храсток) пазваночніка.
||
пазвано́к, -нка́,
Асобная косць (або храсток) пазваночніка.
||
пазвано́чнік, -а,
У чалавека і пазваночных жывёл: асноўная частка восевага шкілета, які складаецца са злучаных паміж сабой пазванкоў; з’яўляецца органам апоры.
пазваро́чваць, -аю, -аеш, -ае; -аны;
1. (1 і 2
2. каго-што. Накіраваць з якога
3. што. Зрушыць з месца, скінуць усё, многае (
4. што. Звярнуць, збіць на бок усё, многае (
5. што. Скідаць, зваліць разам усё, многае (
пазва́ць
пазве́швацца, 1 і 2
Звесіцца, нахіліцца, апусціцца — пра ўсё, многае або ўсіх, многіх.
пазве́шваць, -аю, -аеш, -ае;
Звесіць, нахіліць, апусціць усё, многае.
пазвіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны;
1. Скручваючы, звіць усё, многае.
2. Зматаць усё, многае.
3. Звіць, зляпіць (пра гнёзды).
пазвіса́ць, 1 і 2
Апусціцца, звіснуць уніз — пра ўсё, многае.
пазво́дзіцца, 1 і 2
Звесціся, перастаць існаваць — пра ўсіх, многіх.
пазво́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць;
1. каго (што). Звесці ўніз усіх, многіх.
2. каго (што). Адвесці на другое месца ўсіх, многіх.
3. што. Пра сутаргу: раптоўна і балюча скараціць мышцы.
4. каго-што. Звесці куды
5. каго-што. Знішчыць, перавесці ўсіх, многіх ці ўсё, многае.
6.