Verbum

гару́чы, -ая, -ае.

1. Здольны гарэць.

Г. газ.

2. у знач. наз. гару́чае, -ага, н. Паліва для рухавікоў: бензін, салярка і інш.

|| наз. гару́часць, -і, ж.

гарцава́ць, -цу́ю, -цу́еш, -цу́е; -цу́й; незак.

1. Па-маладзецку ездзіць верхам.

Г. на кані.

2. Бегаць, скакаць (разм.).

Коні гарцавалі на выгане.

га́рцавы гл. гарнец.

га́рчык гл. гарнец.

гарчы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Гаркаваты прысмак.

Яблыкі з гарчынкай.

гарчы́ца, -ы, ж.

1. Травяністая расліна сямейства капусных з жоўтымі кветкамі і плодам-стручком.

2. Вострая прыправа, прыгатаваная з насення гэтай расліны.

|| прым. гарчы́чны, -ая, -ае.

Г. колер.

гарчы́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак.

Мець горкі прысмак.

У роце гарчыць.

гарчы́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Кусок паперы, тканіны са слоем гарчыцы (выкарыстоўваецца як лекавы сродак, што выклікае прыток крыві).

Паставіць гарчычнікі.

гарчы́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Пасудзіна для гарчыцы.

гарчэ́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -э́е; незак.

Станавіцца горкім, набываць гаркаваты прысмак.

Мука гарчэе.

|| зак. згарчэ́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -э́е.