Verbum

індыка́тар

(лац. indicator = паказальнік)

1) прыбор для вымярэння фізічных велічынь (ціску, нагрузкі і інш.), а таксама для адлюстравання ходу працэсаў або стану аб’екта назірання;

2) рэчыва, якое ўводзіцца ў раствор для выяўлення хімічнага працэсу, што адбываецца ў растворы;

3) рэчыва, якое вызначае ступень забруджвання знешняга асяроддзя антрапагеннымі таксікантамі.

індыкатры́са

(фр. indicatrice = літар. якая паказвае)

мат. крывая, якая наглядна паказвае змены вектараў у прасторы або на плоскасці.

індыкаты́ў

[лац. (modus) indicativus = абвесны (лад)]

лінгв. абвесны лад дзеяслова.

індыка́цыя

(лац. indicatio)

рэгістрацыя якой-н. інфармацыі на шкале індыкатарнага прыбора, светлавым табло і інш.

інды́кт

(лац. indictum = аб’яўленае)

адзінка старога царкоўнага летазлічэння, роўная 15 гадам; была ўведзена ў 312 г. візантыйскім імператарам Канстанцінам I.

індыктыён

(ад лац. indictio = абвяшчэнне)

прамежак часу ў 15 гадоў, пасля якога праводзіўся перапіс маёмасці для вызначэння памераў падаткаў у Рымскай імперыі.

індыферэ́нтны

(лац. indifferens, -ntis)

1) абыякавы, раўнадушны да каго-н., чаго-н. (напр. і. стан, і-ыя адносіны);

2) які не дзейнічае, не рэагуе на знешнія ўмовы (напр. і-ае рэчыва).

індыферэнты́зм

(ад лац. indifferens, -ntis = абыякавы)

абыякавасць, раўнадушнасць.

індыхені́зм

(ісп. indigenismo)

плынь у літаратуры і мастацтве краін Лац. Амерыкі, звязаная з распрацоўкамі тэматыкі, што характарызуе жыццё індзейскага насельніцтва.

і́ндэкс

(лац. index)

1) спіс, пералік чаго-н. (напр. і. тавараў);

2) лічбавы паказчык, які выражае змены якой-н. эканамічнай з’явы (напр. і. цэн);

3) лічбавы або літарны паказчык, які змяшчаецца звычайна ўнізе літары, што ўваходзіць у матэматычны выраз;

4) умоўнае абазначэнне з лічбаў або літар, якое надаецца паштовым аддзяленням, бібліятэчным кніжным раздзелам і інш.