Verbum

і́да

(эсп. ido = нашчадак)

найбольш вядомая разнавіднасць перапрацаванага эсперанта.

і́дал

(гр. eidolon = малюнак, падабенства)

1) фігура, статуя, якой пакланяліся язычнікі як богу;

2) перан. прадмет абажання або нізкапаклонства.

іда́льга, гіда́льга

(ісп. hidalgo)

дробнамаянтковы рыцар у сярэдневяковай Іспаніі.

і́ды

(лац. idus)

пятнаццаты дзень сакавіка, мая, ліпеня, кастрычніка і трынаццаты дзень астатніх месяцаў у старажытнарымскім календары.

ідыёма

(гр. idioma = своеасаблівы выраз)

устойлівы моўны выраз, значэнне якога не супадае са значэннямі асобных слоў, што яго складаюць (напр. сабаку з’есці — набыць вопыт).

ідыёт

(лац. idiota, ад гр. idiotes = невук)

1) чалавек, хворы на ідыятыю;

2) перан. дурань, тупіца.

іды́лія

(гр. eidyllion = карцінка)

1) жанравая разнавіднасць буколікі, паэтычны твор, у якім ідэалізавана абмалёўваецца сельскі быт на ўлонні прыроды;

2) перан. мірнае, шчаслівае, гарманічнае жыццё, існаванне пераважна на ўлонні прыроды (напр. і. вясковага жыцця).

і́дыш

(ням. jüdisch = яўрэйскі)

мова часткі яўрэяў, якія пражываюць у Еўропе, Амерыцы, Паўд. Афрыцы, заснаваная на нямецкіх дыялектах.

ідыя-

(гр. idios = свой, уласны)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «свой, уласны», «асобны», «своеасаблівы».

ідыяадапта́цыя

(ад ідыя- + адаптацыя)

прыстасаванне арганізмаў да пэўнага вузкага кола ўмоў існавання, якія выпрацаваліся ў працэсе эвалюцыі (параўн. арамарфоз).