Verbum

іканагра́фія

(гр. eikonographia, ад eikon = выява, вобраз + гр. grapho = пішу)

1) сістэматычнае вывучэнне і апісанне мастацкіх палотнаў, прысвечаных якой-н. тэме або асобе;

2) строга ўстаноўленыя правілы мастацкага выяўлення пэўнага сюжэта або асобы;

3) сукупнасць мастацкіх палотнаў на адну тэму, сюжэт (напр. і. К. Каліноўскага).

іканакла́зм і́канаклазм

(с.-лац. iconoclasmus, ад гр. eikon = выява, вобраз + klasis = зламанне)

рэлігійны рух у сярэднія вякі, накіраваны супраць хрысціянскага культу абразоў; іканаборства.

іканакла́ст

(гр. eikonoklastes)

прадстаўнік іканаклазму; іканаборац.

іканало́гія

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -логія)

кірунак у мастацтвазнаўстве 20 ст., які даследуе сюжэты і выяўленчыя матывы ў мастацкім творы для вызначэння яго гісторыка-культурнага сэнсу і выражанага ў ім светапогляду.

іканаме́тр

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -метр)

відашукальнік фотаапарата ў выглядзе дзвюх сувосевых рамак, адна з якіх замацоўваецца ў плоскасці аб’ектыва, а другая ў плоскасці фотаматэрыялу.

іканаско́п

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -скогі)

тэлевізійная перадавальная электронна-прамянёвая трубка для пераўтварэння аптычнага адлюстравання ў электрычны сігнал.

іканаста́с

(ад ікона + гр. stasis = месца стаяння)

упрыгожаная абразамі сценка ў праваслаўнай царкве, якая аддзяляе алтар.

іканатэ́ка

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -тэка)

калекцыя, збор малюнкаў па пэўнай тэматыцы.

ікаса́эдр

(ад гр. eikosi = дваццаць + -эдр)

дваццаціграннік, цела, абмежаванае дваццаццю плоскасцямі.

ікеба́на

(яп. ikebana)

1) майстэрства складаць з кветак, раслін букеты, мастацкія кампазіцыі, часам з сімвалічным значэннем, а таксама сам такі букет, кампазіцыя;

2) вазы для гэтых букетаў, кампазіцый.