Verbum

ілагі́чны

(ад лац. il- = не + лагічны)

які супярэчыць логіцы, недарэчны, неразумны.

і́леус

(гр. eileos)

раптоўная непраходнасць кішэчніка.

ілімерыза́цыя

(ад лац. illimere = закідваць ілам)

перамяшчэнне ілістых часцінак глеб у форме водных суспензій з верхніх гарызонтаў у ніжнія.

іліры́зм

(ад гр. illyrioi = ілірыйцы)

грамадска-палітычны і культурны рух 1830—1840-х гг. у Харватыі, Славеніі і іншых паўднёваславянскіх землях, абумоўлены працэсам складвання харвацкай нацыі, ідэолагі руху лічылі паўднёвых славян нашчадкамі старажытных ілірыйцаў.

іло́ты

(гр. heilotai)

1) земляробы ў Стараж. Спарце, якія знаходзіліся ў становішчы рабоў;

2) перан. бяспраўныя людзі.

ільмені́т

[рус. ильменит, ад Ильменские горы (на Урале)]

мінерал падкласа складаных вокіслаў, вокісел жалеза і тытану, крышталічны, чорнага колеру.

ілю́вій

(лац. ilhivies = глей)

мінеральныя і арганічныя рэчывы, вымытыя вадой з верхніх пластоў грунту і адкладзеныя ў ніжніх.

ілюзіён

(фр. illusion, ад лац. illusio = падман)

устарэлая назва кінематографа.

ілю́зія

(лац. illusio = падман)

1) скажонае ўспрыманне рэчаіснасці, прыняцце ўяўнага за сапраўднае (напр. і. цішыні, зрокавая і.);

2) перан. надзея, якой не суджана збыцца.

ілюзіяні́зм

(фр. illusionnisme, ад лац. illusio = падман)

1) суб’ектыўна-ідэалістычны светапогляд, паводле якога знешні свет з’яўляецца толькі ілюзіяй, падманам пачуццяў;

2) від цыркавога мастацтва, заснаваны на ўменні артыста пры дапамозе спецыяльнай апаратуры ствараць уражанні знікнення або з’яўлення прадметаў.