Verbum

ірадыі́раваць

(лац. irradiare = ззяць)

распаўсюджвацца за межы непасрэднай крыніцы ўзбуджэння, раздражнення (пра нервовыя працэсы).

ірадыя́цыя

(ад лац. irradiare = ззяць)

1) павелічэнне ў выніку аптычнага падману памераў светлых прадметаў на чорным фоне і, наадварот, памяншэнне памераў цёмных фігур на светлым фоне;

2) распаўсюджанне працэсу ўзбуджэння або тармажэння ў цэнтральнай нервовай сістэме;

3) мед. распаўсюджанне болю за межы пашкоджанага месца.

іранізава́ць

(фр. ironiser, ад лац. ironia = іронія)

адносіцца да каго-н., чаго-н. з іроніяй; смяяцца, кпіць.

ірацыяналі́зм

(ад лац. irrationalis = неразумны)

кірунак у філасофіі, які прызнае рэчаіснасць ірацыянальнай і адмаўляе навуковае пазнанне прыроды і грамадскага жыцця.

ірацыяна́льны

(лац. irrationalis = неразумны)

1) паводле ідэалістычнай філасофіі — пазбаўлены заканамернасці, а таму недаступны для розуму, невытлумачальны;

2) мат. несуразмерны з адзінкай, а таму не здольны быць выражаны ні цэлым, ні дробным рацыянальным лікам, напр. квадратны корань з ліку 3 (і. лік).

і́рбіс

(манг. irbis)

снежны барс; водзіцца ў гарах Цэнтр. Азіі.

ірга́

(манг. irgai)

кустовая расліна сям. ружавых са шматлікімі дробнымі белымі кветкамі і ядомымі сакаўнымі ягадамі, пашыраная ў Еўразіі і Паўн. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

ірмало́гій, ірмало́й

(гр. heirmologion)

зборнік ірмасаў праваслаўнага богаслужэння.

і́рмас

(гр. heirmos = спляценне, сувязь)

царкоўнае песнапенне на ўсяночную.

іро́нія

(лац. ironia, ад гр. eironeia = прытворства)

1) тонкая насмешка, выражаная ў скрытай форме;

2) стылістычны зварот, фраза, у якіх прытворна, з мэтай насмешкі сцвярджаецца супрацьлеглае таму, што думаюць-аб сабе або прадмеце.