Verbum

ілю́вій

(лац. ilhivies = глей)

мінеральныя і арганічныя рэчывы, вымытыя вадой з верхніх пластоў грунту і адкладзеныя ў ніжніх.

ілюзіён

(фр. illusion, ад лац. illusio = падман)

устарэлая назва кінематографа.

ілю́зія

(лац. illusio = падман)

1) скажонае ўспрыманне рэчаіснасці, прыняцце ўяўнага за сапраўднае (напр. і. цішыні, зрокавая і.);

2) перан. надзея, якой не суджана збыцца.

ілюзіяні́зм

(фр. illusionnisme, ад лац. illusio = падман)

1) суб’ектыўна-ідэалістычны светапогляд, паводле якога знешні свет з’яўляецца толькі ілюзіяй, падманам пачуццяў;

2) від цыркавога мастацтва, заснаваны на ўменні артыста пры дапамозе спецыяльнай апаратуры ствараць уражанні знікнення або з’яўлення прадметаў.

ілюзіяні́ст

(ад ілюзіянізм)

эстрадна-цыркавы артыст, які паказвае складаныя фокусы, часта з прымяненнем спецыяльнай апаратуры.

ілюзо́рны

(ад лац. illusorius = падманлівы)

заснаваны на ілюзіях, уяўны, несапраўдны.

ілюмінава́ць

(польск. iluminować, ад лац. illuminare)

упрыгожваць яркім асвятленнем, агнямі, электрычнымі гірляндамі (напр. і. вуліцы).

ілюміна́тар

(лац. illummator = асвятляльнік)

1) круглае акно ў борце судна, самалёта, касмічнага карабля;

2) спецыяліст па наладжванню ілюмінацыі.

ілюміна́ты

(лац. illuminatus = асветлены, яскравы)

члены тайнай рэлігійна-палітычнай арганізацыі, заснаванай у 1776 г. у Баварыі, якія прапаведавалі замену хрысціянства дэізмам.

ілюміна́цыя

(лац. illuminatio = асвятленне)

яркае асвятленне вуліц, будынкаў рознакаляровымі агнямі ў сувязі са святам, урачыстасцю.