Verbum

інкагерэ́нцыя

(ад ін- + лац. cohaerentia = унутраная сувязь)

страта паслядоўнасці думкі, тыповае праяўленне шызафрэніі.

інкангруэ́нтны

(лац. incongruens, -ntis = неадпаведны)

неаднолькавы, розны;

і. працэс — працэс, вынікі якога па элементарнаму складу не тоесныя таму, з чаго пачынаецца гэты працэс.

інкапсуля́цыя

(ад ін- + капсула)

утварэнне шчыльнай абалонкі са злучальнай тканкі вакол іншародных для арганізма рэчываў.

інкарві́лея

(н.-лац. incarvillea)

травяністая расліна сям. бігноніевых з перыста-рассечаным лісцем і буйнымі ружовымі кветкамі, пашыраная ў Паўд.-Усх. і Цэнтр. Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

інкарна́цыя

(лац. inkarnatio = увасабленне)

1) увасабленне душы ў матэрыяльным целе;

2) ачалавечанне Бога ў некаторых рэлігіях (напр. у хрысціянстве).

інкарпарава́ць

(лац. incorporare = далучаць)

выконваць інкарпарацыю 1.

інкарпара́цыя

(лац. incorporatio)

1) далучэнне, уключэнне ў свой склад чаго-н. (напр. і. новых раёнаў);

2) сістэматызацыя выдадзеных у розны час законаў па асобных галінах права без унясення змен у іх змест;

3) лінгв. спосаб сінтаксічнай сувязі паміж словамі, пры якім галоўны член словазлучэння зліваецца з залежнымі членамі ў фанетыка-марфалагічны комплекс, аналагічны слову.

інка́са

(іт. incasso)

аперацыя атрымання банкам грошай па даручэнні кліента і залічэння іх на яго банкаўскі рахунак.

інкаса́тар

(ад інкасацыя)

службовая асоба, якая займаецца прыёмам і выдачай грошай галоўным чынам па-за ўстановай.

інкаса́цыя

(ад іт. incassare = літар. класці ў скрыню)

збор і транспартаванне грошай і каштоўнасцей, якія выконваюцца банкамі па даручэнні кліентаў.