Verbum

інтаксіка́цыя

(ад ін- + гр. toksikon = яд)

атручванне арганізма ядавітымі рэчывамі (таксінамі).

інта́ктны

(лац. intactus)

непарушны.

інта́лія

(іт. intaglio = разьба)

разьблёны камень з паглыбленым рэльефным адлюстраваннем (параўн. камея); гл. таксама гема.

інтанава́ць

(лац. intonare = гучна вымаўляць)

вымаўляць або выконваць што-н. з якой-н. інтанацыяй.

інтана́цыя

(фр. intonation, ад лац. intonare = гучна вымаўляць)

1) рытміка-меладычны лад мовы, чаргаванне павышэнняў і паніжэнняў тону пры вымаўленні (напр. пытальная і.);

2) манера вымаўлення, якая выражае пачуцці таго, хто гаворыць (напр. раздражнёная і.);

3) ступень дакладнасці перадачы вышыні гукаў пры музычным выкананні (напр. чыстая і.).

інта́рсія

(іт. intarsio = інкрустацыя)

драўляная інкрустацыя.

інтарэ́с

(польск. interes, ад с.-лац. interesse)

1) цяга да чаго-н., зацікаўленасць чым-н. (напр. і. да літаратуры);

2) карысць, выгада; патрэбнасць (напр. практычны і.).

інтраверты́ўны

(ад лац. intro = унутр + vertere = паварочваць)

павернуты ўнутр; звязаны з псіхалагічнай характарыстыкай асобы, самапаглыбленай на ўнутраны свет думак, перажыванняў.

інтрагрэ́сія

(англ. introgression)

біял. пранікненне генетычнага матэрыялу аднаго віду пры аддаленай гібрыдызацыі.

інтра́да

(парт., ісп. entrada = уступ)

інструментальная п’еса ўрачыстага характару; уступная частка сюіты.