Verbum

археафі́ты

(ад археа- + -фіты)

віды раслін, вядомыя па археалагічных знаходках як пустазелле яшчэ з дагістарычных часоў (напр. куколь, васілёк).

археацы́ты

(ад археа- + -цыты)

1) асобыя клетачныя элементы ў мезаглеі губак;

2) разнавіднасць амебацытаў.

археацыя́ты

(ад археа- + гр. cyathos = кубак)

марскія жывёлы кембрыйскага перыяду з вапняковым шкілетам у выглядзе кубка, якія вялі прымацаваны спосаб жыцця і нярэдка ўтваралі рыфы.

архебактэ́рыі

(ад архе(а)- + бактэрыі)

група мікраарганізмаў з пракарыётнай арганізацыяй клетак (гл. пракарыёты), якая рэзка адрозніваецца некаторымі фізіёлага-біяхімічнымі ўласцівасцямі ад сапраўдных бактэрый (эўбактэрый).

археганія́ты

(н.-лац. anchegoniatae, ад гр. arche = пачатак + gone = нараджэнне)

група раслін, у якіх жаночым палавым органам з’яўляецца архегоній (мохападобныя, папарацепадобныя, голанасенныя).

архего́ній

(ад гр. arche = пачатак + gone = нараджэнне)

жаночы палавы орган мохападобных, папарацепадобных і голанасенных раслін.

архе́й

(ад гр. archaios = даўні + aion = век, эпоха)

самая старажытная эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі, якая распачалася больш за 3500 млн. гадоў таму назад і працягвалася 900 млн. гадоў, а таксама пласты горных парод, што ўтварыліся ў той час.

архе́йскі

(ад архей);

а-ая эра — тое, што і архей.

архео́граф

(ад археа- + -граф)

спецыяліст па археаграфіі.

архео́лаг

(ад археа- + -лаг)

спецыяліст па археалогіі.