Verbum

а-, ан-

(гр. a-, an- = не, без)

прыстаўка, якая выражае адмаўленне або адсутнасць якой-н. прыметы, уласцівасці.

ан-

гл. а-.

ана-

(гр. ana = уверх)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае рух угору, падмацаванне, паўторнае або зваротнае дзеянне.

анабазі́н

(ад анабазіс)

арганічнае атрутнае рэчыва, алкалоід; выкарыстоўваецца ў сельскай гаспадарцы для знішчэння шкодных насякомых.

анабазі́н-сульфа́т

(ад анабазін + сульфат)

прэпарат, які ў 1930—60 гг. выкарыстоўваўся для барацьбы са шкоднымі насякомымі раслін і жывёл.

анаба́зіс

(гр. anabasis)

расліна сям. лебядовых, пашыраная пераважна ў Сярэд. Азіі; змяшчае анабазін, мае лекавае значэнне.

анабалі́зм

(н.-лац. anabolismus, ад гр. anabole = уздым)

сукупнасць рэакцый абмену рэчываў у арганізме (метабалізму), якія суправаджаюцца ўтварэннем (асіміляцыяй 2) складаных арганічных злучэнняў (проціл. катабалізм).

анабалі́я

(гр. anabole = уздым)

біял. разнавіднасць філэнбрыягенезу, пры якой змена ў развіцці органа адбываецца ў сувязі з далучэннем новых стадый у канцы перыяду формаўтварэння (параўн. архалаксіс, дэвіяцыя 3).

анабапты́зм

(гр. anabaptismos = паўторнае хрыпічэнне)

рэлігійны рэфармацыйны рух пераважна ў Германіі, Швейцарыі і Нідэрландах 16 ст. супраць афіцыйнай царквы і яе догматаў, а таксама супраць феадальнага прыгнёту; знаходзіў паслядоўнікаў і сярод рамеснікаў некаторых беларускіх гарадоў.

анабапты́ст

(лац. anabaptista, ад гр. anabaptismos = паўторнае хрышчэнне)

паслядоўнік анабаптызму.