Verbum

арнітазу́х

(н.-лац. ornithosuchus)

драпежны паўзун, які жыў у трыясе.

арнітало́гія

(ад арніта- + -логія)

раздзел заалогіі, які вывучае птушак.

арнітамі́м

(ад арніта- + гр. mimos = пераймальнік)

бяззубы драпежны дыназаўр мелавога перыяду (гл. мезазой), які знешнім выглядам нагадваў гіганцкую птушку тыпу страуса.

арнітапо́ды

(ад арніта- + -поды)

падатрад раслінаедных дыназаўраў мелавога перыяду, (гл. мезазой), для якіх быў характэрны двухногі (як у птушак) спосаб перасоўвання; тыповыя прадстаўнікі — гадразаўр, заўралоф, ігуанадонт, псітаказаўр.

арнітаптэ́р

(ад арніта- + -птэр)

лятальны апарат з махаючымі крыламі, заснаваны на прынцыпе палёту птушак.

арнітары́нхус

(ад арніта- + гр. rynchos = дзюба)

млекакормячае атрада аднапраходных, якое пашырана ў Паўд. Аўстраліі і на востраве Тасманія; качканос.

арнітафа́уна

(ад арніта- + фауна)

сукупнасць птушак пэўнай мясцовасці або якога-н. адрэзка часу ў гісторыі Зямлі.

арнітафілі́я

(ад арніта- + -філія)

апыленне некаторых раслін, у асноўным трапічных, пры дапамозе птушак (калібры, нектарніц і інш.); параўн. энтамафілія.

арнітахары́я

(ад арніта- + -харыя)

разнос пладоў, насення і спораў птушкамі, напр. жалудоў і арэхаў сойкамі, насення рабіны, вішні, маліны драздамі.

арніто́з

(н.-лац. ornithosis, ад гр. ornis, -ithos = птушка)

вострая вірусная хвароба, якая перадаецца чалавеку ад хворых птушак і працякае з ліхаманкай, галаўнымі болямі, запаленнем лёгкіх.