Verbum

акрэдытыу́ны

(лац. accreditivus)

вярыцельны (напр. а-ая грамата).

акрэдыты́ў

(фр. accréditif, ад лац. accreditivus = вярыцельны)

1) дакумент на права атрымання кім-н. пэўнай сумы грошай у ашчадным банку;

2) від банкаўскага рахунка, паводле якога ажыццяўляюцца безнаяўныя разлікі;

3) вярыцельная грамата, якая пацвярджае паўнамоцтвы дыпламатычнага прадстаўніка пры ўрадзе іншай дзяржавы.

акрэманіёла

(н.-лац. acremoniella)

недасканалы грыб сям. дэмацыевых, які развіваецца на розных раслінных субстратах, у глебе, на сельскагаспадарчых культурах.

акрэ́цыя

(лац. accretio)

захоп нябесным целам рэчыва з акаляючай міжпланетнай прасторы, напр. захоп Зямлёй метэорнага рэчыва.

аксака́л

(цюрк. āqsaqal, ад āq = белы + saqal = барада)

паважаны, умудроны жыццём чалавек у народаў Сярэд. Азіі.

аксала́ты

(ад гр. oksys = кіслы + hals = соль)

солі шчаўевай кіслаты.

аксало́тль

(фр. axolotle, з індз.)

лічынка некаторых амблістом, здольная да размнажэння, выкарыстоўваецца ў эксперыментальных работах па біялогіі.

аксамі́т

(гр. heksamiton = з шасці нітак)

1) тоўстая шаўковая тканіна з кароткім густым ворсам з аднаго боку;

2) дрэва сям. рутавых з няпарнаперыстым лісцем, пашыранае ва Усх. Азіі; вырошчваецца ў садах і парках Беларусі.

аксанаме́трыя

(ад гр. akson = вось + -метрыя)

спосаб адлюстравання прадметаў, пры якім на плоскасць праектуюцца і прадмет, і восі прамавугольнай сістэмы каардынат, з якімі суадносіцца прадмет.

аксапла́зма

(ад аксон + плазма)

частка цытаплазмы нервовай клеткі, якая ўваходзіць у склад яе аксона.