Verbum

аргірагра́фія

(ад гр. argyros = серабро + -графія)

прыгатаванне штрыхавых негатываў без выкарыстання фотаапарата.

арго́

(фр. argot)

умоўныя словы, выразы, што ўжываюцца якой-н. сацыяльнай групай, каб іншыя не маглі іх зразумець (напр. зладзейскае а.).

арго́н

(лац. argon, ад гр. argos = бяздзейны)

хімічны элемент, газ без колеру і паху ; выкарыстоўваецца для напаўнення электрычных лямпаў, у рэкламных асвятляльных прыстасаваннях і інш.

аргуме́нт

(лац. argumentum)

1) факт, які прыводзіцца для пацвярджэння, абгрунтавання чаго-н.; доказ, довад;

2) мат. незалежная пераменная велічыня, ад змянення якой залежыць змяненне другой велічыні, што называецца функцыяй.

аргументава́ць

(лац. argumentari)

прыводзіць доказы, аргументы.

аргумента́цыя

(лац. argumentatio)

1) прывядзенне доказаў, аргументаў 2) сукупнасць аргументаў.

а́ргус

(гр. Argos = міфічны стовокі вартаўнік)

1) перан. пільны ахоўнік, вартаўнік;

2) птушка сям. фазанавых, якая водзіцца ў лясах Паўд.-Усх. Азіі.

арда́

(цюрк. ordu)

1) дзяржава, саюз плямён у старажытных цюркскіх народаў (напр. Залатая а.);

2) цюркскае войска, якое ўрывалася ў межы Стараж. Русі;

3) перан. полчышчы азвярэлых варожых войск;

4) перан. шумны неарганізаваны натоўп.

арда́лія

(лац. ordalia)

распаўсюджаны ў сярэднія вякі спосаб вызначэння вінаватасці асобы, якая падазравалася ў злачынстве, праз катаванне агнём, вадой, гарачым жалезам.

ардана́нс

(фр. ordonnance)

1) урадавы акт у Францыі і некаторых іншых краінах;

2) каралеўскі ўказ у Францыі (12—18 ст. і ў перыяд Рэстаўрацыі) і ў Англіі (13—16 ст.).