Verbum

самаўладства, ✂, н.

1. Аднаасобная неабмежаваная ўлада.

   • Царскае с.

2. Схільнасць падпарадкоўваць сваёй волі; уладалюбства.

   • Бацькоўскае с.

|| прым. самаўладны, ✂.

самаўніжэнне, ✂, н.

Уніжэнне сябе, сваіх здольнасцей, прызнанне сябе нікчэмным.

самаўнушэнне, ✂, н.

Унушэнне чаго-н. самому сабе.

самаўправец, ✂, м. (разм.).

Той, хто схільны да самаўпраўства, паступае самаўпраўна.

самаўпраўнічаць, ✂; незак. (разм.).

Дзейнічаць самаўпраўна, займацца самаўпраўствам.

самаўпраўны, ✂.

Які дзейнічае самачынна, незаконна, паводле ўласнага нораву.

• С. бюракрат.

самаўпраўства, ✂, н.

Парушэнне кім-н. законнага парадку пры вырашэнні якіх-н. спраў; незаконнае, самачыннае ажыццяўленне чаго-н.

• Гэта нечуванае с.!

самаўпэўнены, ✂.

Занадта ўпэўнены ў самім сабе, у сваёй бясхібнасці.

• Самаўпэўненая супакоенасць.
• Паступаць самаўпэўнена (прысл.).

|| наз. самаўпэўненасць, ✂.

самаўсхваленне, ✂, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, сваёй годнасці.

самаўхіліцца, ✂; зак.

Самавольна ўхіліцца ад выканання сваіх абавязкаў, сваёй справы.

|| незак. самаўхіляцца, ✂.

|| наз. самаўхіленне, ✂.