Verbum

су..., прыстаўка.

1. Ужыв. пры ўтварэнні назоўнікаў і абазначае:

   • 1) сумеснасць, саўдзел, напр. сунаймальнік, суадказчык, сустаршыня;
   • 2) падабенства, напр. суглінак, супесак, сукравіца;
   • 3) сукупнасць, зборнасць, напр. суквецце, суплоддзе.

2. Ужыв. пры ўтварэнні прыметнікаў і абазначае:

   • 1) суадноснасць пэўнай якасці паміж прадметамі, напр. суадносны, сугучны;
   • 2) збліжэнне, супадзенне ў прасторы або ў часе, напр. сучасны, сумежны.

3. Ужыв. пры ўтварэнні дзеясловаў і абазначае сумеснасць, суправаджэнне або ўстанаўленне суадносін паміж чым-н., напр. сумясціць, суіснаваць, суаднесці.

суаднесці, ✂; зак.

Выявіць, устанавіць суадносіны паміж чым-н.

• С. паказанні сведак.
• С. факты.

|| незак. суадносіць, ✂.

|| наз. суаднясенне, ✂.

суаднесціся, ✂; зак.

Быць суаднесеным, супастаўленым.

• Гэтыя два паняцці суадносяцца паміж сабой.

|| незак. суадносіцца, ✂.

суадносіны, ✂.

Узаемная сувязь, адносіны паміж чым-н.

• С. паняццяў.

суадносны, ✂.

Які знаходзіцца ў суадносінах з чым-н.

• Суадносныя паняцці.

|| наз. суадноснасць, ✂.

суайчыннік, ✂, м. (кніжн.).

Чалавек, які мае з кім-н. агульную айчыну.

|| ж. суайчынніца, ✂.

суб..., прыстаўка.

Утварае назоўнікі і прыметнікі са знач.:

• 1) другаснасці, пабочнасці, падначаленасці, маласці ў параўнанні з тым, што названа ў базавай аснове, напр. субпадрад, субпадрадчык, субінспектар, субпрэфект, субарэнда, субпрадукты, субкантынент, субадзінка, субклетачны, субмікронны, суб’ядзерны;
• 2) знаходжання каля чаго-н., пад чым-н., напр. субстратасфера, субальпійскі, субарктычны, субсветлавы.

субардынацыя, ✂, ж. (кніжн.).

Сістэма строгага службовага падпарадкавання малодшых старшым.

|| прым. субардынацыйны, ✂.

суб’ект, ✂, м.

1. У філасофіі: чалавек, які пазнае свет і супрацьстаіць яму як аб’екту пазнання.

2. Чалавек як носьбіт якіх-н. уласцівасцей (кніжн.).

   • С. права (фізічная або юрыдычная асоба як носьбіт юрыдычных правоў і абавязкаў; спец.).

3. Наогул чалавек (звычайна з адмоўнымі рысамі; разм.).

   • Хадзіў тут нейкі падазроны с.

4. У логіцы: прадмет суджэння.

5. У граматыцы: семантычная катэгорыя са значэннем выканаўцы дзеяння або носьбіта стану.

|| прым. суб’ектны, ✂.

суб’ектывізм, ✂, м.

1. У філасофіі: светапогляд, які адмаўляе аб’ектыўныя законы развіцця і сцвярджае галоўную ролю асобнага суб’екта ў працэсе пазнання і грамадскай дзейнасці.

2. Асабістыя, суб’ектыўныя (у 2 знач.) адносіны да чаго-н.

   • С. у трактоўцы падзей.

|| прым. суб’ектывісцкі, ✂.