Verbum

ату́, выкл. (спец.).

Каманда сабакам на паляванні, якая азначае: бяры, лаві, хапай.

Ату яго!

атулі́цца, атулю́ся, ату́лішся, ату́ліцца; зак.

1. Ахінуцца, агарнуцца з усіх бакоў.

А. хусткай.

2. перан. Абвалачыся.

Сівым туманам атулілася балота.

|| незак. атуля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца і ату́львацца, -аюся, -аешся, -аецца.

атулі́ць, атулю́, ату́ліш, ату́ліць; ату́лены; зак., каго-што.

1. Ахінуць, агарнуць з усіх бакоў.

А. коўдраю.

2. перан. Абвалачы чым-н.

Цішыня атуліла вёску.

|| незак. атуля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і ату́льваць, -аю, -аеш, -ае.

атупе́лы, -ая, -ае (разм.).

Які страціў здольнасць разумець што-н., разважаць; які выяўляе атупенне сваім знешнім выглядам.

Атупелая галава.

|| наз. атупе́ласць, -і, ж.

атупе́ць гл. тупець.

атуха́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак.

Тое, што і тухнуць¹.

Агонь атухае.

Атухаюць сілы (перан.).

ату́хнуць гл. тухнуць¹.

атушы́ць гл. тушыць¹.