Verbum

ато́есніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., каго-што (кніжн.).

Прызнаць тоесным.

А. два паняцці.

|| незак. атаясня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. атаясне́нне, -я, н.

ато́жылак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

1. Малады парастак расліны.

Каля дрэва з’явілася многа атожылкаў.

2. Адгалінаванне руданоснай жылы.

3. перан. Пра патомка, нашчадка.

Дзеці, унукі — нашы атожылкі.

|| прым. ато́жылкавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

ато́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Каралавы востраў кольцападобнай формы.

|| прым. ато́лавы, -ая, -ае.

ато́пкі, -аў, адз. -пак, -пка, м.

Старыя зношаныя чаравікі, боты і пад.

ато́сы, ато́с, адз. ато́са, -ы, ж.

Драцяныя з жалезных прутоў або раменныя цяжы, што ідуць ад верхняга канца аглоблі да загваздкі.

|| прым. ато́сны, -ая, -ае.