Verbum

замо́ўчванне гл. замаўчаць².

замо́ўчваць гл. замаўчаць².

замо́чванне гл. мачыць.

замо́чка гл. мачыць.

за́муж.

1. прысл. У выразах: пайсці (выйсці, зайсці) замуж за каго — стаць чыёй-н. жонкай; выдаць (аддаць) замуж за каго — садзейнічаць уступленню ў шлюб жанчыны; браць (узяць) замуж — жаніцца (ажаніцца) з кім-н.

2. у знач. наз. за́муж, -а, м. Замужжа, шлюб (разм.).

Няўдалы з. быў у яе.

за́мужам, прысл.

У шлюбе, у стане замужняй (пра жанчыну).

З. ёй жывецца добра.

заму́жжа, -а, н.

Уступленне жанчыны ў шлюб, знаходжанне ў шлюбе.

Шчаслівае з.

заму́жняя, ж.

Якая знаходзіцца ў шлюбе, замужам.

З. жанчына.

замурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак., каго-што.

Пасадзіць каго-н., схаваць што-н. у чым-н., наглуха заклаўшы муроўкай.

З. золата ў сцяне.

|| незак. замуро́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

заму́рзаны, -ая, -ае (разм.).

Брудны, неахайны.

З. твар.