Verbum

ако́вачны гл. акаваць.

ако́вы, ако́ў.

1. (уст.). Кайданы.

2. перан., чаго і якія. Тое, што скоўвае, абмяжоўвае, звязвае дзейнасць (высок.).

А. рабства.

А. цяжкія.

ако́ліца, -ы, мн. -ы, -ліц, ж.

1. Тое, што і ваколіца (у 2 знач.).

Аколіцу абляцела навіна.

2. Плот з варотамі ў канцы вёскі (уст.).

|| прым. ако́лічны, -ая, -ае.

ако́лышак, -шка, мн. -шкі, -шкаў, м.

Частка некаторых галаўных убораў — абадок, да якога прымацоўваецца верх і які непасрэдна аблягае галаву.

Шапка з чырвоным аколышкам.

ако́льнічы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. (гіст.).

Адзін з вышэйшых баярскіх чыноў у Старажытнай Русі.

ако́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Земляное ўмацаванне ў выглядзе выкапанага рова з насыпам, якое прыкрывае ад куль і асколкаў; траншэя.

Страляць з акопаў.

|| прым. ако́пны, -ая, -ае.

Акопная вайна (пазіцыйная; разм.).

ако́пванне гл. акапаць.

ако́пвацца гл. акапацца.

ако́пваць гл. акапаць.

ако́рванне гл. акарыць.